Onze bisschop heeft voor alle kerkgangers met Pasen een paaskaart met afbeelding van de Emmausgangers. De tekst erbij is een oproep:  Hoe vaak heb ik Hem niet doorzien omdat ik Hem niet zag, hoewel Hij net zo naast mij liep …  Een paasevangelie voor onze tijd! Jezus trekt met ons mee, zonder dat wij het in de gaten hebben. En wat gebeurt er onderweg? Hij herinnert aan woorden die gezegd zijn en gebeurtenissen die hebben plaats gevonden en die confrontatie met bijbelse beelden maakt het hart bereid. De ontmoeting met Jezus verandert ons hart. En zo kunnen we tot geloof komen.

Het gaat om die ontmoeting met Jezus. Hij verwacht van ons meer dan alleen een geloof in een eeuwig leven. Vóór de opwekking van Lazarus horen we dat duidelijk in zijn gesprek met Lazarus’ zus Martha. “Ik ben de verrijzenis en het Leven …. Geloof je dit?” En haar antwoord: “Ja, Heer, ik geloof vast dat Gij de Messias zijt, de Zoon Gods, die in de wereld komt.”

Tot op het kruis heeft Jezus zijn liefde voor ons getoond. Aan het kruis gestorven, daarna begraven is Hij op de zondag verrezen. Hij verwacht van ons een persoonlijk antwoord. Dat wij instemmen met het geloof in de Jezus’ verrijzenis. 

Vele zaken van ons geloof zijn inhet verleden ter discussie gesteld. Maar nooit is betwist dat de christenen de joodse rustdag vervangen hebben door de zondag. Dit was zo vanzelfsprekend, want Jezus is op die eerste dag van de week uit de dood opgestaan. Iedere zondag heeft zo iets van Pasen, dat we nu vieren. Zo trekt Jezus met ons mee. Dat wij ook met Hem door het leven trekken. Zalig paasfeest.

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Jaarlijks vieren we St.-Jozef op 19 maart; dit jaar een dag later, want de viering van de zondag (19 maart) krijgt in de vastentijd voorrang. Als Jezus zijn openbare leven begint, komen we St.-Jozef niet meer tegen. Hij zal te midden van zijn familie, dus in de nabijheid van Jezus en Maria. Daarom is hij ook patroon geworden voor een zalige dood.

Tegelijk doet ons dit beseffen dat Jezus en Maria Jozef gemist zullen hebben. Hij had hen altijd goed beschermd, bijvoorbeeld op de vlucht naar Egypte en weer terug. Het doet ons tegelijk beseffen dat Maria als weduwe verder moest en Jezus al relatief jong zijn aardse vader moest missen De leegte die Jozef achterliet had grote consequenties voor Maria en Jezus. Door zijn overlijden moest Jezus voor het timmerbedrijf zorgen en werd Hij ineens hoofd van het gezin. We komen dit tegen bij de bruiloft te Kana: Maria is aanwezig maar dan moest Jezus, volgens de gebruiken, ook uitgenodigd zijn (vgl. Joh 2, 1-2).

Ongetwijfeld bleef Jozef toch in hun gedachten en gebeden en zullen zij in dankbaarheid hem in hun hart hebben bewaard. Ook hierin kunnen wij Jezus navolgen door St.-Jozef aan te roepen. Hij is vanuit zijn beschermende taak jegens Jezus en Maria patroon van de Kerk geworden en blijkt een machtig voorspreker in vele noden. In een bekend gebed tot St.-Jozef bidden we “Zoals gij weleer het Kind Jezus uit het grootste levensgevaar hebt gered, zo verdedig nu ook de heilige Kerk van God tegen de vijandelijke aanslagen en alle tegenwerking.” De H. Theresia laat ons weten dat zij zich niet kan herinneren ooit iets aan St.-Jozef gevraagd te hebben dat zij niet heeft verkregen. “Ik geloof dat de Heer ons wil laten zien dat Hij hem ook in de hemel alles zal gunnen wat hij van Hem verlangt, zoals Hij hem op aarde als zijn pleegvader onderdanig was. Dit is ook ervaren door enkele andere personen aan wie ik heb geadviseerd zich aan hem te onderwerpen.”

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Sterven van St.-Jozef (St.-Antoniuskerk, Bregenz)

In zijn vastenbrief schrijft onze bisschop hoe de beste tijden de slechtste tijden kunnen worden. Hij gaat daarbij uit van een verhaal van Charles Dickens en van de bekoringen die Jezus ervaart in de woestijn. De kern zit erin of we God vergeten en van Hem losraken, of dat we, zoals Jezus, gehoorzaam zijn aan de Vader.

De grote tegenspeler stelt Jezus bij de bekoringen in de woestijn geen slechte dingen voor: van stenen brood maken. Wat is erop tegen? Toch alleen maar goed als je zo je honger kunt stillen? In het evangelie doet Jezus dat juist ook: 5000 worden gevoed van vijf broden. Maar Hij gaat niet in op de verleiding die Hem wordt voorgesteld. En de tweede bekoring om van de tempel af te springen en opgevangen te worden? Het lijkt op het eerste gezicht niet veel anders dan toen Jezus de storm heeft doen liggen. Ook toen bewondering! Zelfs zijn leerlingen vroegen zich daarbij af wie is Hij toch? En uiteindelijk krijgt Jezus alle koninkrijken van de duivel aangeboden als Hij hem maar aanbidt. Jezus houdt stand en geeft niet toe om los van God te leven. Toch behoren alle koninkrijken Hem wel toe. Jezus zegt zelf: Ik zal allen tot Mij trekken. We kennen zelfs het feest Christus, Koning van het heelal. We zien bij de bekoringen in de woestijn dat de Boze heel bijbelse woorden en voorstellingen gebruikt. Maar hij doet dit om ons te verleiden los van God te leven.

Het gaat om zonder God, of mét God. En dat gaat al terug op het verhaal van de zondeval. De bekoring was daar: als je van die boom eet, zul je gelijk aan God worden door de kennis van goed en kwaad. Maar is dat anderzijds niet juist wat door Jezus wordt beloofd? We krijgen het door Jezus beminde leerling als een belofte voorgehouden: “Want we zullen zijn, is nog niet geopenbaard, maar we weten dat we aan Hem gelijk zullen zijn, wanneer Hij zal verschijnen, want dan zullen we Hem zien zoals Hij is” (1 Joh 3,2).

Het grote verschil is telkens mét God, of zonder God. Dat zien we in onze tijd ook. Bouwen we een wereld op met respect voor Gods geboden, of bepalen we dat zelf? De vastentijd helpt ons op weg. Om het verschil te zien; om ons bewust te worden hoe we verleid worden een leven zonder God te leiden. Waar we God weer een plaats geven, wordt de vastentijd de beste tijd.   

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Geen uitzonderingen op Kerstmis

God spreekt zijn Woord; Jezus wordt geboren. Hij is het mens geworden Woord van God. Zo laat God zien wie Hij is: Immanuel, God-met-ons. Heel de heilige Schrift tot aan Jezus was een advent op zijn komst in onze wereld. Op velerlei wijzen had God door de profeten gesproken …. (vgl. Hebr. 1,1). Met als laatste voorbereiding de ontmoeting en het gesprek van de engel met Maria. Telkens zijn er zorgvuldig gekozen woorden; woorden met daarin een dieperliggende boodschap. Vrij gesproken en altijd zonder voorbehoud; zonder beperking. Integendeel. Ze gelden nog steeds, met terugwerkende kracht en naar de toekomst. Voor alle mensen.

Belangrijke momenten vragen om zorgvuldigheid en goedgekozen woorden. Vaak is dat om claims te voorkomen. Bij de excuses voor het slavernijverleden: Wij mensen van hier en nu denken er anders over dan toen, enz. … Woorden zodanig gekozen dat claims uitgesloten zijn. Niemand kan er rechten aan ontlenen. Bij verzekeringen zien we hetzelfde: er zijn altijd kleine lettertjes die de uitzonderingen weergeven.

Kerstmis sluit niemand uit; Jezus is voor alle mensen gekomen, ook voor mensen van nu. Hij is Immanuel, God-met-ons. Ook na 2000 jaar mogen wij mogen nog steeds een beroep doen op Jezus’ komst in onze wereld. Dat verwacht Hij ook van ons. Geen verjaring, geen kleine lettertjes. Hij sluit niemand uit. Maar Hij dringt zich ook niet op. Hij komt als een klein kind. 

Wij kunnen aan het Kind voorbijgaan; we kunnen het ook aannemen en zo ons antwoord geven. Hij legt zich als het ware in onze handen. Daarmee geeft God ons een grote verantwoordelijkheid. Als een klein kind komt God bij ons, om God-met-ons te zijn.

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

In iedere H. Mis bidden we voor de levenden en de overledenen. Vaak wordt een H. Mis speciaal opgedragen voor een overledene, bijvoorbeeld als jaardienst, of vanwege de verjaardag. Hierbij speelt niet alleen de gedachte dat we de naam van de overledene niet willen vergeten – ook dat – maar ook is het een uitdrukking van geloof, dat we veel voor onze dierbaren kunnen blijven betekenen. We helpen onze dierbaren zo op hun weg naar het hemels Vaderhuis. Zoals we er waren voor degene die ons dierbaar was, toen die nog onder ons leefde, hoeft dit niet op te houden als iemand gestorven is. Ook dan kunnen we met elkaar verbonden blijven – niet meer op dezelfde wijze – maar we kunnen voor onze dierbaren blijven bidden en ook een H. Mis op laten dragen.

De zielen van onze overledenen die op weg zijn naar de hemel hebben ons gebed nodig. Een H. Mis aan iemand schenken is daarbij een mooi en effectief geschenk. Het gebed en een H. Mis komen de overledene echt ten goede. Als we het in een beeld uitdrukken, zou je kunnen zeggen dat het hen helpt de schroom te overwinnen die zij in het licht van Gods aanschijn bespeuren. In het heldere licht van Gods aanschijn ziet een ziel de eigen tekortkomingen veel duidelijker en voelt ook behoefte deze goed te maken. Daarbij helpt een H. Mis. Wij vragen daarin dat de genade van Jezus’ lijden, sterven en verrijzen onze dierbare ten goede mag komen.

Tegenwoordig worden er minder intenties voor onze  overledenen opgegeven. Ik vind dat jammer, omdat we met een H. Mis zoveel voor hen kunnen betekenen. De verdiensten daarvan komen over de grens van de dood hun ten goede. Zoals we de voorspraak van heiligen inroepen, kunnen we ook voor overledenen bidden. Hier raken we aan een dieperliggend geloofsaspect van Allerzielen. We voelen spontaan aan dat we met respect moeten omgaan met degenen die voor ons hebben geleefd. Zo sieren we hun rustplaats met bloemen, of plaatsen een kaars bij een foto. Het katholieke geloof sluit daarbij aan met het opdragen van een H. Mis voor hen. Zo helpen we hen op hun weg naar God. Dat gebed gaat nooit verloren. Ook daar waar we overtuigd zijn dat zij al in de hemel zijn, gaat ons gebed niet verloren: het komt dan anderen ten goede, en ook  zal het als een zegen weer op ons neerdalen doordat hun voorspraak voor ons des te doeltreffender wordt.

Zelf vind ik dit een van de mooiste aspecten van ons geloof. We kunnen zo veel blijven betekenen voor degenen die wij niet willen en kunnen vergeten. Zij kunnen niet meer voor zichzelf bidden, maar wij wel voor hen: Heer geef hun de eeuwige rust. En het eeuwige Licht verlichte hen.

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Kruisverheffing woensdag 14 september Kapel Onder de Linden 15u – 17 u Uitstelling van H. Sacrament voor de vrede in Oekraïne

Ons wapen voor vrede in Oekraïne

De biografie van Peter van Uhm heeft alt titel gekregen Ik koos het wapen. De oud-commandant der strijdkrachten ging naar de militaire academie toen er veelal negatief over de  krijgsmacht gedacht en gesproken werd. Nu lezen we in veel positievere zin over wapenleveranties voor Oekraïne om zich in de oorlog tegen Rusland te verdedigen. En die oorlog verontrust ons allemaal: het onrecht daar en de dreiging die er verder vanuit gaat. Oekraïense vluchtelingen ondervinden een sympathiekere ontvangst dan andere vluchtelingen.

Nu deze oorlog ons zo bezighoudt, moeten we als gelovigen toch ook ons wapen kiezen: het gebed. Gelukkig heeft de Raad van Bisschoppen in Europa (CCEE) een eucharistische gebedsdag uitgeroepen voor vrede in Oekraïne. In de Kapel Onder de Linden zullen wij van 15u – 17u het Allerheiligste uitstellen voor stil gebed en ieder kwartier een gebed luid uitspreken om de vrede terug te krijgen en dat de verdreven en gevluchte bevolking terug kan keren om hun land op te bouwen. Ook inde eucharistievieringen op die woensdag  – Heel 9u en abdijkerk 19u – bidden we om vrede.

Het wapen van gebed is krachtiger dan wij in onze samenleving nu vaak denken, met name het rozenkransgebed. Hieronder enkele voorbeelden dat het bidden van de rozenkrans bijgedragen heeft aan de vrede.

• In 1539 belegerden de Turken met 30.000 man het plaatsje Kotor in Montenegro. De zalige Ozana van Kotor riep de mensen op de rozenkrans te bidden en zo konden ze het beleg tegen iedere verwachting in weerstaan.
• 7 oktober 1571. De christelijke alliantie voorkomt bij Lepanto dat het christelijke Europa door de islam onder de voet gelopen wordt. De paus had alle christenen opgeroepen tot een rozenkranscampagne.
• In 1646 hadden de Filipino’s al heel wat rampspoed achter de rug (aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, overstromingen) toen 18 moderne Nederlandse oorlogsschepen arriveerden om het land te veroveren. Ter verdediging hadden ze slechts twee oude Spaanse galjoenen. Na zes maanden keerden de Nederlandse schepen onverrichter zake huiswaarts. Aan Filipijnse zijde waren slechts 18 doden te betreuren. Na goed onderzoek heeft de lokale bisschop de overwinning tot officieel wonder verklaard. Dankzij de dominicanen was de rozenkransdevotie wijd verspreid op de Filipijnen en zo gingen de soldaten als dank voor de overwinning op bedevaart naar het rozenkrans-heiligdom La Naval.
• In 1945 overleefden acht Duitse jezuïeten in Hiroshima en Marytown in Nagasaki de atoomaanvallen op Japan. H. Maximiliaan Kolbe had op ingeving van de hemel Marytown opgericht achter de heuvel die ze tegen de ontploffing zou beschermen. De pater jezuïeten in Hiroshima woonden slechts een km van het centrum van de explosie zonder natuurlijke bescherming. (Tot drie km werd praktisch alles verwoest.) Beide waren sterk religieuze gemeenschappen waar het rozenkransgebed centraal stond.
• Op 13 mei 1955 vertrokken de Russen ineens en zonder geweld uit het economisch en strategisch gelegen Oostenrijk. Gedurende acht jaar had pater Petrus Pavlicek hiertoe publieke rozenkranskruistochten georganiseerd, waar op het laatst wel een half miljoen mensen aan deelnamen.
• In 1986 werd de Filipijnse dictator Marcos vreedzaam omvergeworpen doordat tienduizenden mensen gewapend met slechts rozenkransen een menselijke buffer tegen de tanks vormden. Veel soldaten getuigden later dat toen ze op het punt stonden over de mensen heen te rijden, een schitterende dame verscheen, die hen als koningin van het eiland beval te stoppen.

Ik hoop dat bovenstaande voorbeelden van de kracht van het rozenkransgebed ons vertrouwen en ons geloof in wat we door volhardend gebed kunnen verkrijgen, zal versterken. Militaire wapens sturen heeft altijd op zijn minst iets dubbels. Als het om een rechtvaardige zelfverdediging van een land gaat, kunnen we het misschien begrijpen. Maar tegelijk kan dit niet ons christelijke antwoord zijn. Wij mogen daarom niet achterblijven en ons wapen van gebed inzetten. Laten we met overtuiging Maria, de Koningin van de vrede aanroepen … En om dit gebed concreet te maken is er de  eucharistische gebedsdag op 14 september.

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Pinksteren is het feest van de komst van de Heilige Geest. De zondag erna – Drievuldigheidszondag – accentueren we de Heilige Geest nogmaals samen met de Vader en der Zoon als een van de drie goddelijke Personen.  Deze geloofswerkelijkheid drukken we uit wanneer we het kruisteken maken. Maar wat is nu de betekenis van drie goddelijke Personen voor ons geloofsleven? Er is maar één God. Ieder gelooft toch in dezelfde God?

Dat wij naar Jezus’ woorden God Vader mogen noemen en ook zo tot Hem bidden plaatst ons wel in een andere verhouding tot God. Wij zijn Gods kinderen. En zoals bij je eigen kinderen en kleinkinderen die je veel liefde geeft verwacht je ook omgekeerd van hen meer dan van anderen, van wie je ook houdt. God is dichter bij ons gekomen door de Menswording van zijn Zoon. In zijn Zoon Jezus kunnen we het gelaat van God herkennen. God is voor ons niet louter almachtig en ver weg, maar ook dichtbij. In zijn Zoon hebben we Gods barmhartigheid mogen ontdekken. En de Heilige Geest is dichter bij ons dan wij vaak beseffen: “Niemand kan zeggen ‘Jezus is de Heer’, tenzij door de Heilige Geest “(1 Kor. 12,3). Zonder ons het bewust te zijn, bepaalt het geloof in de Drie-ene God ons geloofsleven: dat God de God van liefde is.   

De Heilige Geest richt ons op Jezus en ook op de kerkgemeenschap die Hij gesticht heeft. De Heilige Geest helpt ons de moeilijkheden die we dan tegenkomen te ondervinden. Want in onze wereld gaan goed en kwaad altijd samen. Van de kerkgemeenschap zien we ook zoveel fouten en tekortkomingen, waardoor we moeilijk Gods heiligheid erin herkennen. De Heilige Geest helpt ons door de kritiek heen te kijken en te zien waar het echt omgaat. Zonder de kritiek te ontkennen kunnen we dan belijden: “en toch blijf ik geloven!”  Geloven dat die Kerk ook heilig is – ons de weg naar heiligheid toont en aanreikt in woord en sacrament. En waar we dat “en toch blijf ik geloven” ook kunnen tegenover anderen uitspreken zijn we missionair bezig. Zo helpen we elkaar om te blijven geloven of tot geloof te komen. Dat is de zending die Jezus ons heeft gegeven. In het gelaat van Jezus kunnen we de Vader herkennen en door Jezus ontvangen we de H. Geest die ons doet zeggen: Jezus is de Heer.

Dat wens ik ieder graag toe: te kunnen blijven zeggen: En toch blijf ik geloven!

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Een oprecht dankjewel aan allen die de eerste H. Mis van kapelaan Francis Sahayam mee hebben voorbereid. Zoveel positieve en enthousiaste reacties na deze feestelijke Eerste heilige Mis op zondag 8 mei! Afgehaald vanaf de pastorie aan de Wijngaard werd onze kapelaan door Harmonie St-Michaël, voorafgegaan door meerdere Schutterijen uit onze parochiefederatie Emmaüs, die met hun vaandels present waren. Een dertig concelebranten trokken mee in deze stoet, samen met misdienaars en acolieten en het Kerkbestuur. In de straten hing op vele plaatsen de witgele vlag of de Nederlandse driekleur. Processiepaaltjes met wimpels en de mooi versierde entree bij de kerk gaven in de stralende zon een feestelijke aanblik. In de kerk werden de eerste banken gevuld door het koor, samengesteld uit al de koren van de parochies van onze federatie. Een bijzondere verrassing was wel dat ook onze bisschop Harrie Smeets aanwezig was! En de burgerlijke overheid werd vertegenwoordigd door burgemeester Steph Strous en echtgenote.

In de kerk, ook van binnen mooi gesierd met feestelijke bloemen, waren alle plaatsen bezet. Ook via  livestream konden mensen de viering volgen, onder wie de ouders, broer en schoonzus van kapelaan Francis. Het was te merken dat de kosters en een royaal aantal vrijwilligers alles goed hadden voorbereid. (Zo was het koperpoetsen vanwege deze eerste H. Mis vier weken uitgesteld tot vlak vóór deze viering!) Lectoren uit verschillende parochies lazen de lezingen en de voorbeden – de laatste deels in het Engels zodat deze goed gevolgd konden worden. ook in kapelaan Francis’ thuisland (India). De feestpredicatie werd uitgesproken door de hoogeerwaarde heer Bernard Hegge, spirituaal van het Groot-Seminarie Rolduc. Communicanten en vormelingen brachten o.l.v. de gaven naar het altaar. En aan het einde van de H. Mis konden alle kinderen een roos naar hun moeder brengen (Moederdag!) In zijn dankwoord drukte kapelaan Francis zijn waardering en dank uit naar de werkgroep en allen die deze H. Mis hadden voorbereid en hem hadden begeleid op zijn weg hiernaartoe.

Aansluitend aan de H. Mis konden allen hun gelukwens bij een kop koffie/thee e.a. persoonlijk uitspreken in de tuin van het Cultuurhuis. Het was een warm welkom voor onze kapelaan, en een feestelijke dag voor heel de parochiefederatie! Parochianen uit alle parochies waren erbij betrokken. De viering in de kerk is via de livestream op de site van parochiefederatie Emmaus nog  te bekijken. De vele positieve reacties meteen na de viering en ook in de dagen erna gaven aan dat het zowel voor kapelaan Francis, zijn collegae uit India als voor heel de parochie een onvergetelijke dag is geworden. Oprecht dankjewel aan allen die op welke wijze dan ook hebben meegewerkt en aan allen die erbij waren!

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

Pasen valt altijd op zondag. Dat is anders dan Kerstmis, dat op iedere dag kan vallen. Op de zondag na de eerste volle maan in de lente is het Pasen. Met Pasen vieren we dat Jezus uit de dood is opgestaan. In getuigen van de verrijzenis geeft onze bisschop weer dat je Pasen niet uit kunt leggen. Hij zegt het heel sterk:  over Pasen preken zou verboden moeten worden, want het gaat ons bevattingsvermogen te boven. Van dit mysterie van ons geloof kunnen we alleen maar getuigenis afleggen. Dat hebben de gelovigen vanaf het eerste begin gedaan. Het lege graf, schriftcitaten en deze getuigenissen vormen wel een krachtige aanwijzing voor de verrijzenis van Jezus. Maar het blijft een geloofsmysterie. Alle christenen vieren dit met Pasen.

Zoals Pasen op zondag valt, de eerste dag van de week, zo is ook iedere zondag een pasen. Dat maakt de zondag voor ons tot een andere dag dan de weekdagen. Jezus’ opstaan uit de dood vieren we iedere week. Op zondag. Als ik mensen een goed weekend wens, voeg ik er vaak aan toe: en een mooie zondag! Iedere zondag vieren we dat Jezus uit de dood is opgestaan. En omdat deze dag zo belangrijk is, begint die – naar Joods gebruik –  al op de vooravond. Zoals we dat ook met Kerstmis doen met een nachtmis. Proberen we de zondag speciaal te laten zijn, met name door de zondagse eucharistieviering.

De zondag is zo belangrijk dat wel vaker de vraag gesteld is: of Europa christelijk blijft, hangt af van de viering van de zondag. En de eerste onder die zondagen is paaszondag. Hoe we de zondag invullen, kan zo een getuigenis zijn van Jezus’ verrijzenis. Zalig paasfeest.

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

De inval van Poetin in Oekraïne maakt de Aswoensdagbrief van bisschop Harrie Smeets nog actueler. “Bedenk dat je mens bent” – bezien vanuit het askruisje – grijpt onze bisschop aan om ons voor teleurstelling te behoeden: “Kom niet te laat tot de ontdekking dat er dingen in het eigen leven zijn die meer en eerder aandacht hadden verdiend.”  Mij spreekt het aan om in de vastentijd (proberen) te doen wat ik echt belangrijk vind. Ieder kan dit natuurlijk voor zichzelf invullen.

Voor mij was dit indertijd een reden om de weg van het priesterschap in te slaan. Steeds meer raakte ik ervan overtuigd dat ik er later spijt van zou krijgen als ik niet op die innerlijke oproep zou ingaan. De veertigdagentijd roept ons op stil te staan bij het wezenlijke, waar het echt om gaat in het leven. Denk na over dingen die echt tellen en richt je daar dan ook op, zo schrijft de bisschop, niet morgen, maar vandaag; gebruik de tijd goed.

Voor gelovige mensen is dat dan altijd mét Jezus Christus. Hij geeft aan ons leven die diepe zin. Vergeving en Gods barmhartigheid zijn daarbij kernwoorden. Die tillen ons boven onszelf uit om ons naar Pasen te brengen. Die blijde boodschap laten klinken in de wereld van nu, biedt hoop. En hoop hebben alle mensen nu nodig; een vertrouwen dat komt uit het geloof dat Jezus zijn kruis heeft gedragen uit liefde voor ons. Wie die liefde ontdekt heeft, wil die beantwoorden. En dat is actueel. Met de woorden uit de Aswoensdagbrief: “Vandaag is de enige tijd die we hebben, gebruik die tijd dan goed”.

Wim Miltenburg fso, pastoor-deken

De brief van bisschop Harrie Smeets is te vinden op: https://www.bisdom-roermond.nl/Boodschap-voor-Aswoensdag-en-de-Veertigdagentijd-2022